Η αμπελουργία στο Σουφλί…
Ελάχιστες γνώσεις μυθολογίας και ιστορίας για τον τόπο μας απαιτούνται για να γνωρίζει κανείς ότι η Θράκη υπήρξε η πατρίδα, του παγκοσμιοποιημένου θεού του κρασιού, του Διόνυσου. Γι’ αυτό φρόντισε κι ο Ίωνας ποιητής, ο Όμηρος, με την αναφορά του, στην Οδύσσεια και στον Μαρωνίτη οίνο με τον οποίο ο πολυμήχανος Οδυσσέας μέθυσε τον Κύκλωπα απελευθερώνοντας τον εαυτό του αλλά και τους συντρόφους του. Ακόμη οι Θράκες ως δεινοί καλλιεργητές και οινοπαραγωγοί εμφανίζονται να είναι οι αποκλειστικοί προμηθευτές των Ελλήνων κατά τους Μυκηναϊκούς χρόνους, σύμφωνα πάντα με τον Όμηρο στην Ιλιάδα.
Αν όμως τα παραπάνω κινούνται στο χώρο της βίβλου και της μυθολογίας, ο αμπελώνας του Σουφλίου είναι μια υπαρκτή και αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Ποιος δεν γνωρίζει το τσίπουρο του Σουφλίου που με το μετάξι του αποτελούν στοιχεία μιας ισχυρής παρουσίας στον παγκοσμιοποιημένο χώρο. Άλλωστε αυτό μαρτυρεί και η πρόσφατη ιστορία του, όταν οι δυο αυτές δραστηριότητες είχαν καταστήσει το Σουφλί οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο στην ευρύτερη περιοχή. Οι δέκα και πλέον ποικιλίες σταφυλιών που καταγράφονται όχι μόνο στον ελληνικό αμπελογραφικό άτλαντα αλλά και σε άλλες επιστημονικές εκδόσεις και αναφέρονται στο Σουφλί μαζί με πολλές ακόμα της ευρύτερης περιοχής του Έβρου και της Θράκης.
Οι ποικιλίες Αλπονουρά, Άσπρο Μυρωδάτο, Βουλγαρούδια, Καρναχαλάδες, Κερατσούδα, Παπάς, Τσουγιάννηδες, Μπογιαλαμάδες, Όψιμο Σουφλίου (Ραζακί ανατολίτικο) κ.ά. αναφέρονται στους «δρόμους του κρασιού» και στον αμπελογραφικό άτλανττα του Χαραλ. Κοτίνη, έκδοση του Υπουργείου Γεωργίας, 1985
